La breve temporada literaria en la que se pudo encasillar la producción lírica del gallego Lois Pereiro, ofrece en su espectro expresivo una elevación y descenso de niveles que van desde lo sublime a lo infrahumano, así como de lo vital a lo mortal. Esta creatividad poética halla a lo largo de su vivencia experiencial una inédita conjunción que se coloca bajo el prisma de la creatividad. Es precisamente así como el autor llega a hablar del amor, es decir, en su forma explosiva e implosiva, pues dice a la vez impulso y pulsión, eros o vida y thánatos o muerte. Así que el amor es para Pereiro lucha afectiva, ágape y eros, pulsión de vida a muerte; es, en definitiva, una especie de delirio racional. Así que la existencia es, a su vez, también coexistencia de vida y muerte, en cuya dialéctica paradoxal, la vida acaba como mortal y la muerte como liberadora. Pues bien, Pereiro asume la muerte de manera positiva, aunque sufriendo su negatividad. La existencia resulta así el enigma de un sentido traumático, cuyo símbolo es su proprio potencial explosivo y expansivo.
Curiosidade
Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.
¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta fevre penitente abrise
a derradeira porta e a pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?
Novembro, 92
(E todo por facer da vida unha dose indolora da verdadeira existencia, co seu sol e a súa sombra; e do Soño Eterno, do Big Sleep, outro máis pequeno…)
If I Die Before I Wake…
O pasado apodrece baixo terra
e o presente non flúe,
é un río morto.
Pero esta vez non haberá resurrección
e o futuro é por forza alleo a min.
Nadal, 92
Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995, Edicións Positivas, 1995.
(Debilidadedebilidade for my love without shadows of mourning, pour mon amour, sans ombres, por mi amor sin sombras que «no estás, no estoy, vacío está - Valente- de todo ser el aire, ...qué giratorio cuerpo el de la nada»...)
XI
(Debilidadedebilidade pola luz do anxo caído)
Non quero ocultarlle algo sobre min
que non sabería nunca con certeza
se eu non llo dixesse.
Poderíalle ofrecer o espacio que eu ocupo,
as palabras, a forza, a firmeza
que se alimenta deste amor perplexo,
en estado de gracia cada célula;
e as sombras conquistadas e cautivas,
ou a enerxía suicida de miña dóce entrega
ó novo territorio inexplorado
da súa existencia recén descuberta.
Sereo e decidido, intérnome sen medo
nesse novo mundo descoñecido
e intento resolver a incógnita
da súa indiferencia, o seu misterio,
cada día máis sonámbula e inerme
a miña olhada namorada dela.
Ten que saber todo o que ainda non sabe
de min e dos meus escuros pretextos
antes de que este soño derradeiro
se mergulle no océano da nada.
Pero seguirá ausente ou sempre protexida
da morte en stand by que me acompaña.
Preferiría que herdase o que aínda tiña
antes de apostar vida, morte e alma
nunha única partida que perdín;
e cando o executor veña cobrar a débeda,
dareille a alma e a morte, deixándolle a ela a vida
que non utilicei, e que aínda segue intacta.
Así estaría con ela dalgún xeito:
no seu corpo por riba desta terra,
e o meu debaixo dela.
Xullo, 95
(Porque eu, como Charles Buk, «tamén creo nunha violenza simple». Putas dos meus días, con frío semelhante ó meu pasada a noite, mulleres de sangue compartido, nas mesmas rúas, Sankt Pauli, Papagaio, Saint-Denis, Bar tabac de Pigalle, Chueca e a Liberdade, ¿Estarán ainda alí...?)
XIX
(S.O.S. racismo estético e moral)
A Tenrura que desprende a súa ignorancia
nesa estructura ósea excéntrica e ambigua
afuma o meu espírito e faino solidario
coa miopa insolente que a precede,
co seu mal gusto radical
e obsceno,
e a beleza imposible
allea á dela.
Podera ter sido miña filla
xaspeada de azul como a de Joyce
e hibernara miña propria dor
na observación protectora e amable
da súa vida indolora e indecisa
ou curiosa e infernal
parella á miña.
Xullo, 95
XXV
Déixate devorar por quen te escolla
agora que es unha luz evadida
da escuridade que te tiña capturado.
Déixate devorar
e impide feramente
que te volva habitar e te contaxie
a túa latente sombra irrevocable.
Xullo, 95
Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995, Edicións Positivas, 1995.
Shall I at least set my lands in order?
London Bridge is falling down falling down
falling down
[…]
These fragments I have shored against my ruins
THOMAS STEARNS ELIOT, The Waste Land
(E finalmente, con sono atrasado, mal vivido pero feliz, sereo e satisfeito, xa podo regresar ó meo cadavre.)
Poderíano escoller como epitafio
Cuspídeme cando pasedes
por diante do lugar no que eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.
Outono, 95
Lois Pereiro, Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995, Edicións Positivas, 1995.
POESIA Y OTRAS LETRAS 